ارمنستان کشور کوچکی است در قلب قفقاز. وطن الکسیس پازومیان. اجدادش، مثل خیلی از ارمنی‌های فرانسه، در ترکیه‌ی امروزی زندگی می‌کردند و بعد از نسل‌کشی ارامنه در ۱۹۱۵ به فرانسه مهاجرت کردند. پازومیان از کودکی غرق در این فرهنگ بود. ده سال پیش برای اولین بار به ارمنستان سفر کرد تا کشوری را کشف کند که هنوز چیز زیادی از آن نمی‌دانست. از آن پس عکس‌های زیادی از این سرزمین گرفت. سال ۲۰۱۶، چند هفته بعد از «جنگ چهارروزه»، منطقه‌ی ناگورنو قره‌باغ را کشف کرد که یعنی «باغ سیاه» ـ منطقه‌ای محصور در خشکی که شاهد سی سال درگیری بین ارمنستان و آذربایجان بوده. پازومیان از تخریب وحشیانه‌ی این منطقه در حیرت بود: هیچ‌چیز در امان نمانده بود، حتی مدرسه‌ها. روستاها متروکه بودند. بعدها فهمید بعضی از مردم دارند به این ناکجاآباد برمی‌گردند، حتی وقتی هر دو سوی جنگ هنوز خندق‌های جدید می‌کنند. به نظرش آمد همین حالا بهترین وقت برای اجرای پروژه‌ای با موضوع این جنگ فراموش‌شده است. باغ سیاه حقیقت غریب زندگی در ناگورنو قره‌باغ را روایت می‌کند، جایی که نشانه‌های جنگ هنوز هست. این پروژه که سال ۲۰۱۶ شروع شد تلاشی است برای درک ساکنان این منطقه، تقلایشان برای استقلال و پاسخ به این سوال که چرا با وجود سال‌ها ناآرامی هنوز به این هدف متعهدند. اینجا زندگی کردن برای اکثر جمعیتِ این منطقه یک‌جور مقاومت است. روایت این ماجرا برای پازومیان ضرورتی شخصی بود: احساس می‌کرد باید این آدم‌ها را به دنیا بشناساند، و این کار را با عشق بکند. این آدم‌ها شخصیت‌های یک جنگ بی‌پایان و تراژیک‌اند. در جهانی مملو از وطن‌پرستی و فرهنگ نظامی. این پروژه هم سندسازی گذشته و حال این مکان است، هم تلاشی برای درک آینده‌اش.
نقاشی زنی روی کالسکه‌ی اسب. این عکس از دبستانی در استپاناکرت گرفته شده که
در جریان درگیری‌های سال 2020 بخش اعظمی از آن ویران شد
تصویر تانکی که در ورودی شهر شوشی، پایتخت باستانی قره‌باغ، قرار گرفته. از این تانک در جریان آزادسازی شهر در طول جنگ سال 1992 استفاده می‌شد. شهر طی توافق‌نامه‌ی آتش‌بس 10نوامبر 2020 تحت کنترل جمهوری آذربایجان درآمد.
پرتره‌ی مونته ملکونیان روی دیوار خانه‌ای در قره‌باغ. او طی جنگ در سال1993 کشته شد و در میان اهالی ارمنستان جایگاه ویژه‌ای دارد.
آرمن از اهالی استپاناکرت است که در
جنگ 1991 حضور داشت و صورتش مجروح شد.
کشاورزی روی زمین‌اش نزدیکی استپاناکرت.
یکی از اهالی استپاناکرت در ساختمان مخروبه‌ای از جنگ سال 1991. در هر گوش از شهر نشانی از جنگ در سال‌های متمادی است.
